«On Ego»

Ένα όμορφο φθινοπωρινό Σαββατόβραδο, πήγαμε και είδαμε το συγκλονιστικό και πρωτοπόρο έργο «On Ego», του Βρετανού συγγραφέα και σκηνοθέτη Μικ Γκόρντον, γραμμένο σε συνεργασία με τον νευροεπιστήμονα Πωλ Μπροκς. Η πολυσυζητημένη αυτή παράσταση σε σκηνοθεσία και μετάφραση του γνωστού δραματουργού Γιάννη Νταλιάνη, φιλοξενήθηκε για ακόμη μία φορά στο Από Μηχανής Θέατρο και ήρθε να μας καταπλήξει. Μία πολύπλευρη παράσταση που κατάφερε όχι μόνο να ψυχαγωγήσει αλλά και να προβληματίσει το κοινό της μέσα από μια σειρά θεμελιωδών φιλοσοφικών και επιστημονικών ερωτήσεων και διλλημάτων σχετικά με την ιδέα του Εαυτού και την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο Γιάννης Νταλιάνης προκαλεί το κοινό του να στοχαστεί και να απαντήσει στο εξής ερώτημα: «Αν είχατε τη δυνατότητα να τηλεμεταφερθείτε σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου πατώντας ένα πράσινο κουμπί, θα το κάνατε?».

Υπόθεση: Το έργο ξεκινά σαν ένα επιστημονικό masterclass στο οποίο ο Άλεξ (Γιάννης Καπελάρης και Γιώργος Κορομπίλης), ένας διακεκριμένος νευροεπιστήμονας, συζητά και αναλύει τη σύσταση και το περιεχόμενο του ανθρώπινου εγκεφάλου υποστηρίζοντας ότι στον εγκέφαλό μας δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από 100 δισεκατομμύρια νευρώνες. Με σκοπό να αποδείξει αυτή του τη θέση, αποφασίζει να διαπράξει ένα πείραμα τηλεμεταφοράς το οποίο καταλήγει εντελώς διαφορετικά από ότι εκείνος περίμενε…στην κλωνοποίηση του ίδιου ανθρώπου. Αυτή η αναπάντεχη επιπλοκή καθιστά την αρχή μιας συγκλονιστικής περιπέτειας με σκοπό τη διερεύνηση της ταυτότητας και του αληθινού Εγώ, η οποία φέρνει στο τραπέζι μεγάλα και άλυτα ερωτήματα: Από τι πλάθεται το Εγώ μας? Μπορούν δύο άνθρωποι να ζήσουν την ίδια ζωή? Ποιός από τους δύο είναι πιο αληθινός και πιο Εγώ από τον άλλο? Θα πρέπει κάποιος να αφανιστεί? Μπορεί η Άλις (Αλεξάνδρα Αϊδίνη) να ξεχωρίσει τον πραγματικό Άλεξ και ποιός θα καταφέρει να κερδίσει την αγάπη της? Πώς αποφασίζει ο Ντέρεκ (Θανάσης Βλαβιανός), πατέρας της Άλις και εξέχων μυαλό των πειραμάτων, να διαχειριστεί την όλη υπόθεση? Υπάρχει όσιο τέλος? Ερωτήματα που ξεδιπλώνονται μέσα από μία ιστορία αγάπης, έρωτα και απώλειας προσπαθούν να βρουν το φως στην άκρη του τούνελ.

Ο Γιάννης Καπελέρης, η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, ο Γιώργος Κορομπίλης, ο Θανάσης Βλαβιανός και η Χρύσα Νταή μας χαρίζουν μία αξέχαστη καλλιτεχνική εμπειρία και μας εκπλήσσουν με τις φανταστικές του ερμηνείες. Σημαντικό ρόλο στη συντέλεση και ολοκλήρωση της παράστασης έπαιξε η τεχνολογία και το video art του Παντελή Μάκκα, τα οποία χάρισαν στο έργο έναν αλτερνατιβ και πρωτοπόρο χαρακτήρα, όπως και η μουσική του Νίκου Κυπουργού σε συνεργασία με τον Κώστα Λώλο. Τα σκηνικά και τα κοστούμια ανέλαβαν η Άρτεμις Φλέσσα και τους φωτισμούς ο Γιώργος Αγιαννίτης.

Ερμηνεία: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Γιώργος Κορομπίλης, Γιάννης Καπελέρης, Θανάσης Βλαβιανός, Χρύσα Νταή

Σκηνικά-Κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα

Video Art : Παντελής Μάκκας

Φωτισμοί : Γιώργος Αγιαννίτης

Μουσική Σύνθεση : Νίκος Κυπουργός, Κώστας Λώλος

Τραγούδι : Ελεονώρα Ζουγανέλη

Φωτογραφίες : Σπύρος Περδίου

Γραφιστικά : Θωμάς Παπάζογλου

Βοηθός Σκηνοθέτη : Χρύσα Νταή

Βοηθός video artist : Άννα Μπίζα

Κατασκευή Σκηνικών : Gedy Kousi

Στον ήχο και στα φώτα : Θάλεια Δαρκαδάκη

Σύμβουλος νευροεπιστήμων :  Βασίλης Πελεκάνος

Σύμβουλος ψυχολόγος : Καλή Βοϊκλή

Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης.

Παραγωγή : ZERO GRAVITY

By Σήλια Τουλούπα

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΑΣ

«Μια Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας» 

Μία βροχερή Πέμπτη επισκέφτηκα το Bios, με την περιέργεια και την προσμονή να παρακολουθήσω μια παράσταση με έναν τίτλο που για μένα σημαίνει  πολλά…και δεν το μετάνιωσα καθόλου! Το αποτέλεσμα της παράστασης ήταν  εξαιρετικά ικανοποιητικό και ένιωσα μια ανάγκη να διαδώσω παντού, ότι αξίζει  να δουν όλοι την παράσταση του Γιάννη Λασπιά, “Μια ιστορία έρωτα και αναρχίας”.

Πρόκειται για ένα έργο ρομαντικό και ταυτόχρονα τόσο ωμό και  ρεαλιστικό. Με διακατείχε μια αίσθηση  συγκίνησης και ενθουσιασμού.

Το σκηνικό  λιτό και φουτουριστικό και η ζωντανή μουσική επι σκηνής, με μια αίσθηση εύθραυστης διαπερατότητας, σε βάζει στα βαθιά ενός κλίματος  πολεμικού και απάνθρωπου. Η αίσθηση της παράστασης απόκοσμη με  δόσεις χαράς και χιούμορ έτσι ώστε να καταλήγει ως μία άλλη κωμικοτραγική εκδοχή.

Οι καταπληκτικοί ηθοποιοί, περνούν διαρκώς με τις δυνατές τους ερμηνείες, κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα  στον θεατή. Τα όρια της πραγματικότητας και του θεατρικού χώρου σπάνε και δημιουργείται μια ανάγκη στο θεατή να συμμετάσχει και να επέμβει ,νιώθοντας μια ταύτιση με τους ήρωες του έργου, οι οποίοι θέλουν να ζουν ελεύθεροι και όχι κατω από μια δυναστεία.

Η έντεχνη εμπλοκή του έρωτα  με τον θάνατο και τον φόβο είναι από τα πιο δυνατά στοιχεία του έργου. Η ζωή φλερτάρει με την επανάσταση ,εξυψώνοντας έννοιες όπως η συντροφικότητα και η αυτοθυσία. Στο έργο κατακεραυνώνεται ο φασισμός και ο ολοκληρωτισμός, όπως επίσης και ο φόβος της στέρησης της ελευθερίας.

Οι σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ τους οι ήρωες είναι τόσο ανθρώπινες και αληθινές.

Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική καθώς  ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται κάθε  διαθέσιμο χώρο που του δίνεται, ενώ ο φωτισμός, τα σκηνικά και τα κουστούμια προσδίδουν και αυτά ένα άρωμα ονειρικού παραμυθιού στην παράσταση.

Μην την χάσετε!

Υπόθεση 

Ιταλία, λίγο πριν ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ο Τονίνο, ένα απλό αγροτόπαιδο, μαθαίνει ότι ο αναρχικός αδερφικός του φίλος και μέντοράς του, εκτελέστηκε από το φασιστικό καθεστώς μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι.

Παρόλο που είναι εντελώς άπειρος και απροετοίμαστος, αποφασίζει να αναλάβει αυτός την ημιτελή αποστολή και να πάει στην Ρώμη για να δολοφονήσει τον Μουσολίνι.

Ο Τονίνο (Βασίλης Αθανασόπουλος) αφήνει πίσω την απλή ζωή του και κρύβεται σ’ έναν γνωστό οίκο ανοχής στη Ρώμη, που διευθύνει η Μαντάμ Αίντα ( Ανδρομάχη Μαρκοπούλου). Εκεί καταστρώνει τα σχέδια της δολοφονίας του δικτάτορα με τη βοήθεια μιας ιερόδουλης, της Σαλώμης (Δώρα Χρυσικού), η οποία επίσης δραστηριοποιείται στο χώρο της αναρχίας. Γυρισμένο το 1973 και βραβευμένο για την ερμηνεία του Τζιανκάρλο Τζιανίνι στο Φεστιβάλ Καννών, το «Μια Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας» ήταν η ταινία που εκτόξευσε την καριέρα της χαρισματικής Λίνας Βερτμίλερ, που είχε διατελέσει βοηθός του Φεντερίκο Φελίνι στην αρχή της καριέρας της.

Το προοδευτικό, ανατρεπτικό «Μια Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας» είναι ένα ισχυρό μήνυμα για την απειλή του φασισμού ή οποιουδήποτε ολοκληρωτικού καθεστώτος και μιλάει για τη μοίρα όλων αυτών που στάθηκαν αντιμέτωποι σε αυτά.

Συντελεστές Παράστασης: 

Διασκευή – Σκηνοθεσία: Γιάννης Λασπιάς

Κινησιολογία: Άλκηστις Πολυχρόνη

Πιάνο, Ηχητικό περιβάλλον & Μουσική Διδασκαλία: Ειρήνη Τηνιακού

Σκηνικά: Αρετή Μουστάκα

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Πολύζος

Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Trailer: Νικήτας Χάσκας

Παίζουν: Διαμαντής Καραναστάσης, Δώρα Χρυσικού, Βασίλης Αθανασόπουλος, Ίριδα Μάρα, Ξένια Αλεξίου, Γεωργία Παντέλη, Δάφνη Νικητάκη, Μελίνα Σπετσιέρη, Κωνσταντίνος Πολύζος, Γιάννης Ίτσιος. Στο ρόλο της Μαντάμ Αΐντα η Ανδρομάχη Μαρκοπούλου                                                                                                              ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

“Ευτυχισμένες μέρες”

Πήγαμε και είδαμε στο θέατρο scrow την παράσταση «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ.

Το ευρηματικό installation τoυ Θανάση Δόβρη που εξυπηρετεί σαν σκηνικό εγκλιματίζει άμεσα τον θεατή στην ατμόσφαιρα του Μπέκετ. Αυτή τη φορά όχι με τη Γουίννυ χωμένη σε στοίβα από σκουπίδια η άμμο, αλλά ακινητοποιημένη σε ένα βραχώδες μέρος που παραπέμπει σε ένα φυσικό τοπίο, αγνώστου προελεύσεως χρόνου και χώρου. Ένα έργο, που εσκεμμένα δεν έχει αρχή μέση και τέλος με τον χαρακτηριστικό κατακερματισμένο λόγο του Μπέκετ που δυσκολεύει πάντα το θεατή να βγάλει ένα και μοναδικό συμπέρασμα.

Η καταπληκτική ηθοποιός  Μαρία Παρασύρη, ενσαρκώνει άψογα αυτό τον κωμικοτραγικό χαρακτήρα του Μπέκετ και εκτελεί κινήσεις με μια επανάληψη που πότε σε αγχώνει και πότε σε κάνει να γελάς . Κατά κύριο λόγο όμως, σου θυμίζει μια κατάσταση που εν μέρη ζεις εσύ ο ίδιος , αλλά  και που βλέπεις και τους γύρω σου να ζουν. 

Οι ανασφάλειες και οι καθημερινές σκέψεις του ανθρώπου αντηχούν τόσο πολύ στην αγχωμένη φωνή της Γουίννυ και ταυτόχρονα μέσα και στο δικό μας μυαλό. Η βαθιά της ανάγκη για επικοινωνία, η αναζήτηση μιας διεξόδου από μια καθημερινότητα που την βαραίνει, αλλά της είναι  απαραίτητη, αποτυπώνουν τον διψασμένο για επικοινωνία και κουρασμένο από την κοινωνικότητα άνθρωπο του σύγχρονου πολιτισμού.

Στέκεται ακίνητη, ακριβώς επειδή νιώθει πως έρχεται ο θάνατος. Τότε προσπαθεί να κρατηθεί από τα μικρά απλά πράγματα – έναν καθρέπτη, ένα κραγιόν – και από τα μεγάλα – τις αναμνήσεις, την αναζήτηση της χαμένης αθωότητας και τις λέξεις. Κυρίως όμως θέλει να κρατηθεί από τις έννοιες που μοιάζουν να την εγκαταλείπουν.

Δεν υπάρχει καθόλου ή ίσως μια ελάχιστη επικοινωνία με τον Γουίλλυ, τον «σύντροφο» στην ανυπόφορη μοναξιά της. Πολλές φορές δεν δέχεται καμία απάντηση από αυτό το πλάσμα που μοιάζει με ανδρείκελο και που είναι παρών αλλά και τόσο απών. Άνθρωποι που εξαρτώνται τόσο ο ένας από τον άλλο σαν μοναδική σανίδα σωτηρίας, αλλά και από μια καθημερινή σειρά συνηθειών .

Οι συμβολισμοί του Μπέκετ, αιχμηροί και περιεκτικοί σε κάνουν να φιλοσοφείς για ζητήματα που είναι τόσο καίρια και επίκαιρα. Το αιώνιο ερώτημα της ύπαρξης και του θανάτου διαχέεται στο χώρο. 

Το έργο αυτό του Μπέκετ είναι ένα από τα πιο δυσνόητα του. Παρουσιάζει τον άνθρωπο «μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας». Ο βράχος που περιβάλει τη Γουίννυ και η αγκύλωση του Γουίλλυ είναι δείγματα τραγικά και συγχρόνως κωμικά της ανθρώπινης ύπαρξης. Πού και πού βγαίνουν στην επιφάνεια αναμνήσεις μιας παλιάς εποχής. Δύο άνθρωποι οι οποίοι έχουν γίνει πλέον υπολείμματα της ύπαρξής τους.

Ο Μπέκετ παραπέμπει το σχόλιο του Γάλλου συγγραφέα Προυστ σύμφωνα με το οποίο «η συνήθεια είναι η δεύτερη φύση μας». H συνήθεια απαλύνει τον φόβο, απομακρύνει τον κίνδυνο, χαρίζει ασφάλεια και γαλήνη. «Ούτε καλύτερα ούτε χειρότερα, καμία αλλαγή, κανένας πόνος»,  λέει η Γουίννυ, η οποία έχει ούτως ή άλλως εξασφαλίσει ιδανικό σύμμαχο κατά της ανίας και της άνοιας την τσάντα με τα αντικείμενα της, που της θυμίζουν καθημερινά πως πρέπει να ζήσει και να επαναλάβει μια σειρά διαδικασιών ώστε να επιβιώσει.

Για τη Γουίννυ ο χρόνος μένει στάσιμος, δεν προχωράει, δεν πάει μπροστά ούτε πίσω, μένει εδώ στο παρόν. Δεν υπάρχει γι’ αυτήν παρελθόν ή μέλλον. Τίποτε δεν κάνει το χθες να ξεχωρίζει από το σήμερα και το αύριο. 

Ένα έργο σκοτεινό, γεμάτο απόγνωση αλλά ταυτόχρονα και τόσο αισιόδοξο και λυτρωτικό. Ένα έργο που διακατέχεται από ελπίδα. Παρ’ όλη την ματαιότητα των πραγμάτων, μπορούμε να διατηρήσουμε,  μια διάθεση για ζωή. Η Γουίννυ βρίσκει «υπέροχο» τον τρόπο με τον οποίο προσαρμοζόμαστε «στις συνθήκες που αλλάζουν». Μολονότι είναι καρφωμένη σε ένα βράχο δεν πτοείται αλλά κάνει ότι έκανε πάντα: Ξυπνάει, χτενίζεται, ψαχουλεύει την τσάντα της και διακωμωδεί την καθημερινότητά της. Σταδιακά όμως αρχίζει να βυθίζεται στις σκέψεις της. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, λοιπόν, ξεκινά τον δικό της μονόλογο, όπου αναπολεί τους παλιούς καλούς καιρούς, ονειρεύεται, ενθουσιάζεται και ελπίζει.

Μετάφραση : Mάνος Λαμπράκης

Σκηνοθεσία : Θανάσης Δόβρης

Βοηθός σκηνοθέτη : Mαρία Αποστολακέα

Επιμέλεια χώρου/κοστουμιών : Mάριος Ράμμος

Φωτισμοί : Tάσος Παλαιρρούτος

Μουσική: Νίκος Ντούνας

Παίζουν οι : Μαρία Παρασύρη , Κώστας Κουτσολέλος

Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00

θέατρο skrow, Αρχελάου 5, Παγκράτι

                                                                                                                                                                                                                                                                              Ζωή Μαμμή

DIRTY GRANNY TALES

    

Πήγαμε, είδαμε και ενθουσιαστήκαμε με τη νέα πιο εμπλουτισμένη από ποτέ παράσταση των Dirty granny tales Rejection v.2.
Tην εμπνευσμένη αυτή μουσικοθεατρική-χορευτική παράσταση, φιλοξένησε το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Θα παίζεται για πολύ λίγες παραστάσεις ακόμα ,οπότε σπεύσατε να πάρετε το εισιτήριό σας!
Χωρίς να θέλω να κλέψω κάτι από το μυστήριο και την μαγεία της παράστασης, θα πω ότι το σκοτεινό σκηνικό πλαισιώνεται υπό το φως των κεριών και υπό τον ήχο των μουσικών οργάνων, που πλημμυρίζουν με μελωδίες την ατμόσφαιρα. Στοιχεία από την μέταλ  σκηνή και από άλλα είδη του ακραίου ήχου, εντοπίζονται σε μια αφήγηση ενός βρώμικου παραμυθιού σκοτεινού και γεμάτου συμβολισμούς και νοήματα. Προβολές animation έρχονται να συμπληρώσουν την ιστορία της βρόμικης γιαγιάς. Η μίξη τεχνών σε όλα τα επίπεδα είναι κάτι που κάνει αυτή την παράσταση ξεχωριστή και ιδιαίτερη. Κουκλοθέατρο, χορός, μουσική και παντομίμα συγκοινωνούν και σε ταξιδεύουν σε ένα γλυκόπικρο μαύρο παραμύθι.
Μορφές γήινες αλλά και τερατώδεις, ξεπηδούν σε ένα σκηνικό βγαλμένο από έναν εφιάλτη για να δημιουργήσουν εικόνες, με το χορό την κίνηση και την χρήση μάσκας να πλαισιώνουν την διήγηση.
Αναπόσπαστο στοιχείο για να ζωντανέψει η παράσταση ,οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου. Προβολείς σε διάφορα σημεία του χώρου  μεταμόρφωναν το τοπίο και ενάλλασσαν τον χρόνο και τον τόπο επι σκηνής.
Οι μουσικοί κατά την διάρκεια της παράστασης, συμμετέχουν ως ηθοποιοί , με γκροτέσκο και κωμικό ύφος δίνοντας μια σπιρτάδα για να απαλύνουν το κατά τα άλλα σκοτεινό τόνο της παράστασης. Το παίξιμο μας θυμίζει βωβό κινηματογράφο,παντομίμα αλλά και  commedia de l’arte έως και πειραγμένο ιαπωνικό θέατρο . Το βάψιμο τους θυμίζει corpspaint, τονίζοντας το black metal στοιχείο που είναι χαρακτηριστικό των θεαμάτων και της μουσικής των Dirty Granny Tales. Εναλλάσσοντας τα διάφορα όργανα που ακούγονται, ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους και μας συντροφεύουν με ένα υπέροχο μουσικό χαλί, που πότε σε συγκινεί και πότε σε τρομάζει αλλά πάντα σε κρατάει εκεί καρφωμένο να παρακολουθείς. Σαν κωμικοί και γκαφατζήδες ειρωνεύονται χοροπηδούν και μεταμφιέζονται σε καρικατούρες, όπου με ένα μόνο έξυπνο αντικείμενο που λειτουργεί ως σύμβολο και που με το πέρας της χρήσης του κάνει τους μουσικούς να ξαναγυρνούν στον πρωταρχικό τους ρόλο .
Η Εριφύλη Δαφέρμου με την συμβολή της στον σχεδιασμό των αφηγηματικών κινησιολογιών  δίνει πνοή σε κούκλες αλλά και κίνηση ζώων και περίεργων πλασμάτων στους χορευτές.
Μέσα από τον τίτλο rejection , τονίζεται η μοναξιά που βιώνει ένας άνθρωπος, πόσο μάλλον ένας αποκρουστικός και κοινωνικά αποκλεισμένος ενήλικας σε σώμα παιδιού ,υπό την ατμόσφαιρα μιας μικρής επαρχιακής πόλης. Παραμύθι με ήρωα έναν ενήλικα πλέον ,ο οποίος ως παιδί ήταν κλεισμένος στην σοφίτα ενός μικρού σπιτιού και βρισκόταν υπό την επίβλεψη και το άγρυπνο βλέμμα μιας μητέρας-καταπιεστή. Η εξιδανίκευση της, προκειμένου να “επιβιώσει” και να αντέξει την κακοποίηση,δημιούργησε μία εξωπραγματικά “αγγελική” εικόνα και ο δεσμός με εκείνη κατάφερε να του ελέγχει όλη του τη ζωή, ακόμα και όταν εκείνη είχε πεθάνει.
Ο κεντρικό ήρωας της ιστορίας είναι επηρεασμένος από τη προσωπικότητα του Εd Gein, κατά συρροή δολοφόνου η οποία έχει δώσει το ερέθισμα για την δημιουργία διάφορων δολοφονικών χαρακτήρων στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, όπως και του Norman Bates στο Psycho του Robert Bloch, που μετέφερε στην οθόνη ο Alfred Hitchcock και ο Leatherface στην ταινία The Texas Chainsaw Massacre του Tobe Hooper.
Τέλος,ο κόσμος των νεκρών και του καθαρτηρίου μοιάζει να είναι σαν ένας κόσμος βγαλμένος από τις απεικονίσεις του Tim Burtοn και του Ιερώνυμου Μπος.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   Zωή Μαμμή

ΚΟΥΚΛΕΣ

Πριν λίγες μέρες πήγαμε στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά για να παρακολουθήσουμε το έργο «Κούκλες». Έργο εμπνευσμένο από το Κουκλόσπιτο του νορβηγού Ίψεν ,αλλά δωσμένο εκ νέου με μια φρέσκια ματιά πιο επίκαιρη από ποτέ, μέσα από τη σκηνοθεσία του Νικόλα Ανδρουλάκη.

Μπαίνοντας στο εμβληματικό νεοκλασικό κτήριο του Δημοτικού θεάτρου και ακολουθώντας την σκάλα που οδηγεί στο φουαγιέ, απλώνεται μπροστά σου μια αίθουσα πλημμυρισμένη με πολυελαίους ,βαριές κουρτίνες και σκαλιστά ταβάνια που σε μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή.

Ξεφεύγοντας από την κλασσική δραματουργία γινόμαστε θεατές ενός αποδομημένου κειμένου που μοιάζει με αυτοσχεδιασμό, έχοντας μέσα θραύσματα και ρήσεις παγκόσμιας δραματουργίας. Κείμενα διαχρονικά που έχουν περάσει στην ιστορία ακούγονται καθόλη τη διάρκεια της παράστασης (Ουίλιαμ Σαίξπηρ,Τσέχωφ,Ελύτη ,Μπράιαν Φρίελ)και πλαισιώνονται ανα διαστήματα από τη φωνή της σοπράνο Ζαϊρα Νικολακοπούλου.

Αυτή τη φορά καταγράφεται όχι μια ακόμα διασκευή του έργου, αλλά μια κατάθεση που μοιάζει με γροθιά στο στομάχι .Μια καταγγελία για το ρόλο της γυναίκας στην κοινωνίαi. ‘Eνας χορός γυναικών με ροή και ρυθμό και με συναισθήματα που εναλλάσσονται ,δείχνοντας πόσους ρόλους φέρει η γυναίκα στη καθημερινότητα της αλλά και σε ολόκληρη την ζωή της.

Μια συνεχής κυκλοθυμία που την κάνει να θέλει να παραδοθεί στον έρωτα και να ζήσει αλλά και να σπάσει όλα τα δεσμά του γάμου ,της κοινωνίας και των ρόλων που έχει ως μητέρα, φίλη ,κόρη και ερωμένη.

Παρακολουθούσα με μια αμηχανία και δυσφορία ένα έργο που ξεδιπλωνόταν μπροστά μου και ήμουν συμμέτοχη σε αυτό με όλες μου τις αισθήσεις και με μια κρυφή συνενοχή ως γυναίκα.Πρωτότυπη σκηνοθεσία,με ανατροπές, πότε πότε κωμική , άλλοτε ρεαλιστική και ωμή.

Η παράσταση είναι αρκετά διαδραστική ,δίνοντας την ψευδαίσθηση στο θεατή ότι παρακολουθεί ένα ριάλιτι ,παίρνοντας τον ρόλο ενός σιωπηλού παρατηρητή-κριτή. Με αυτό τον τρόπο,θέλει να κάνει μια ισχυρή αναφορά στη σύγχρονη κοινωνία η οποία κατακλίζεται από εκπομπές που αφορούν την ομορφιά και την οικειοθελή καταπάτηση της ιδιωτικότητας του ατόμου.

Ο θεατής είναι συμμέτοχος και ενεργός σε μια παράσταση που κρύβει ένα συνονθύλευμα ιδεών και συναισθημάτων .Όλες οι αισθήσεις μας είναι εκεί και χρησιμοποιούνται για να νιώσουν αυτή τη κραυγή που μας πνίγει και μας ασφυκτιά, μέσα από ένα έγκλειστο σκηνικό που θυμίζει μια φυλακή πλημμυρισμένη από σελοφάν. Η περιορισμένη χρήση πηγής φωτός σε μια σκοτεινή αίθουσα λειτουργεί διττά σαν κρυφή παρακολούθηση αλλά και σαν μια ανάκριση για το τι μπορεί να κρύβει το μυαλό μιας γυναίκας.

Ερωτήματα που πνίγονται για να απαντηθούν.

ΟΤΑΝ ΗΣΟΥΝ ΜΙΚΡΗ ΤΙ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ;

AN ΓΥΡΝΟΥΣΕΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΙΣΩ ΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΖΕΣ;

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΕΥΤΥΧΙΑ;

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

ΠΡΟΣΠΟΙΕΙΣΑΙ;

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΟΥ ΠΑΙΔΙ;

ΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ;

Η καταπίεση της γυναίκας, όπως είχε καταγραφεί και πρίν από τόσα χρόνια στο έργο Κουκλόσπιτο του Ίψεν, είναι εμφανής και διάχυτη στο χώρο . Αλλά και σε μια σύγχρονη εποχή πλέον ,που δείχνει να έχει ισχυροποιηθεί ο ρόλος της γυναίκας ,δεν παύει να πολλαπλασιάζει τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις της .

Φορτισμένη με «πρέπει» και «θέλω» που παλεύουν να επικρατήσουν το ένα πάνω στο άλλο και με ένα ήδη ταραγμένο μυαλό ,κατακλύζεται από χιλιάδες σκέψεις.

Γυναίκες που μοιάζουν με μαριονέτες , που άλλοτε υποκινούνται από διαταγές και άλλοτε ξυπνούν και κραυγάζουν για τα δικαιώματα τους . Ένα έργο που μας δείχνει την χειραφέτηση της γυναίκας αλλά και την μη αποφυγή της από αυτήν .

 

  Zωή Μαμμή