Πήγαμε και είδαμε στο θέατρο scrow την παράσταση «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ.

Το ευρηματικό installation τoυ Θανάση Δόβρη που εξυπηρετεί σαν σκηνικό εγκλιματίζει άμεσα τον θεατή στην ατμόσφαιρα του Μπέκετ. Αυτή τη φορά όχι με τη Γουίννυ χωμένη σε στοίβα από σκουπίδια η άμμο, αλλά ακινητοποιημένη σε ένα βραχώδες μέρος που παραπέμπει σε ένα φυσικό τοπίο, αγνώστου προελεύσεως χρόνου και χώρου. Ένα έργο, που εσκεμμένα δεν έχει αρχή μέση και τέλος με τον χαρακτηριστικό κατακερματισμένο λόγο του Μπέκετ που δυσκολεύει πάντα το θεατή να βγάλει ένα και μοναδικό συμπέρασμα.

Η καταπληκτική ηθοποιός  Μαρία Παρασύρη, ενσαρκώνει άψογα αυτό τον κωμικοτραγικό χαρακτήρα του Μπέκετ και εκτελεί κινήσεις με μια επανάληψη που πότε σε αγχώνει και πότε σε κάνει να γελάς . Κατά κύριο λόγο όμως, σου θυμίζει μια κατάσταση που εν μέρη ζεις εσύ ο ίδιος , αλλά  και που βλέπεις και τους γύρω σου να ζουν. 

Οι ανασφάλειες και οι καθημερινές σκέψεις του ανθρώπου αντηχούν τόσο πολύ στην αγχωμένη φωνή της Γουίννυ και ταυτόχρονα μέσα και στο δικό μας μυαλό. Η βαθιά της ανάγκη για επικοινωνία, η αναζήτηση μιας διεξόδου από μια καθημερινότητα που την βαραίνει, αλλά της είναι  απαραίτητη, αποτυπώνουν τον διψασμένο για επικοινωνία και κουρασμένο από την κοινωνικότητα άνθρωπο του σύγχρονου πολιτισμού.

Στέκεται ακίνητη, ακριβώς επειδή νιώθει πως έρχεται ο θάνατος. Τότε προσπαθεί να κρατηθεί από τα μικρά απλά πράγματα – έναν καθρέπτη, ένα κραγιόν – και από τα μεγάλα – τις αναμνήσεις, την αναζήτηση της χαμένης αθωότητας και τις λέξεις. Κυρίως όμως θέλει να κρατηθεί από τις έννοιες που μοιάζουν να την εγκαταλείπουν.

Δεν υπάρχει καθόλου ή ίσως μια ελάχιστη επικοινωνία με τον Γουίλλυ, τον «σύντροφο» στην ανυπόφορη μοναξιά της. Πολλές φορές δεν δέχεται καμία απάντηση από αυτό το πλάσμα που μοιάζει με ανδρείκελο και που είναι παρών αλλά και τόσο απών. Άνθρωποι που εξαρτώνται τόσο ο ένας από τον άλλο σαν μοναδική σανίδα σωτηρίας, αλλά και από μια καθημερινή σειρά συνηθειών .

Οι συμβολισμοί του Μπέκετ, αιχμηροί και περιεκτικοί σε κάνουν να φιλοσοφείς για ζητήματα που είναι τόσο καίρια και επίκαιρα. Το αιώνιο ερώτημα της ύπαρξης και του θανάτου διαχέεται στο χώρο. 

Το έργο αυτό του Μπέκετ είναι ένα από τα πιο δυσνόητα του. Παρουσιάζει τον άνθρωπο «μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας». Ο βράχος που περιβάλει τη Γουίννυ και η αγκύλωση του Γουίλλυ είναι δείγματα τραγικά και συγχρόνως κωμικά της ανθρώπινης ύπαρξης. Πού και πού βγαίνουν στην επιφάνεια αναμνήσεις μιας παλιάς εποχής. Δύο άνθρωποι οι οποίοι έχουν γίνει πλέον υπολείμματα της ύπαρξής τους.

Ο Μπέκετ παραπέμπει το σχόλιο του Γάλλου συγγραφέα Προυστ σύμφωνα με το οποίο «η συνήθεια είναι η δεύτερη φύση μας». H συνήθεια απαλύνει τον φόβο, απομακρύνει τον κίνδυνο, χαρίζει ασφάλεια και γαλήνη. «Ούτε καλύτερα ούτε χειρότερα, καμία αλλαγή, κανένας πόνος»,  λέει η Γουίννυ, η οποία έχει ούτως ή άλλως εξασφαλίσει ιδανικό σύμμαχο κατά της ανίας και της άνοιας την τσάντα με τα αντικείμενα της, που της θυμίζουν καθημερινά πως πρέπει να ζήσει και να επαναλάβει μια σειρά διαδικασιών ώστε να επιβιώσει.

Για τη Γουίννυ ο χρόνος μένει στάσιμος, δεν προχωράει, δεν πάει μπροστά ούτε πίσω, μένει εδώ στο παρόν. Δεν υπάρχει γι’ αυτήν παρελθόν ή μέλλον. Τίποτε δεν κάνει το χθες να ξεχωρίζει από το σήμερα και το αύριο. 

Ένα έργο σκοτεινό, γεμάτο απόγνωση αλλά ταυτόχρονα και τόσο αισιόδοξο και λυτρωτικό. Ένα έργο που διακατέχεται από ελπίδα. Παρ’ όλη την ματαιότητα των πραγμάτων, μπορούμε να διατηρήσουμε,  μια διάθεση για ζωή. Η Γουίννυ βρίσκει «υπέροχο» τον τρόπο με τον οποίο προσαρμοζόμαστε «στις συνθήκες που αλλάζουν». Μολονότι είναι καρφωμένη σε ένα βράχο δεν πτοείται αλλά κάνει ότι έκανε πάντα: Ξυπνάει, χτενίζεται, ψαχουλεύει την τσάντα της και διακωμωδεί την καθημερινότητά της. Σταδιακά όμως αρχίζει να βυθίζεται στις σκέψεις της. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, λοιπόν, ξεκινά τον δικό της μονόλογο, όπου αναπολεί τους παλιούς καλούς καιρούς, ονειρεύεται, ενθουσιάζεται και ελπίζει.

Μετάφραση : Mάνος Λαμπράκης

Σκηνοθεσία : Θανάσης Δόβρης

Βοηθός σκηνοθέτη : Mαρία Αποστολακέα

Επιμέλεια χώρου/κοστουμιών : Mάριος Ράμμος

Φωτισμοί : Tάσος Παλαιρρούτος

Μουσική: Νίκος Ντούνας

Παίζουν οι : Μαρία Παρασύρη , Κώστας Κουτσολέλος

Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00

θέατρο skrow, Αρχελάου 5, Παγκράτι

                                                                                                                                                                                                                                                                              Ζωή Μαμμή