Πήγαμε, είδαμε και ενθουσιαστήκαμε με τη νέα πιο εμπλουτισμένη από ποτέ παράσταση των Dirty granny tales Rejection v.2.
Tην εμπνευσμένη αυτή μουσικοθεατρική-χορευτική παράσταση, φιλοξένησε το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Θα παίζεται για πολύ λίγες παραστάσεις ακόμα ,οπότε σπεύσατε να πάρετε το εισιτήριό σας!
Χωρίς να θέλω να κλέψω κάτι από το μυστήριο και την μαγεία της παράστασης, θα πω ότι το σκοτεινό σκηνικό πλαισιώνεται υπό το φως των κεριών και υπό τον ήχο των μουσικών οργάνων, που πλημμυρίζουν με μελωδίες την ατμόσφαιρα. Στοιχεία από την μέταλ  σκηνή και από άλλα είδη του ακραίου ήχου, εντοπίζονται σε μια αφήγηση ενός βρώμικου παραμυθιού σκοτεινού και γεμάτου συμβολισμούς και νοήματα. Προβολές animation έρχονται να συμπληρώσουν την ιστορία της βρόμικης γιαγιάς. Η μίξη τεχνών σε όλα τα επίπεδα είναι κάτι που κάνει αυτή την παράσταση ξεχωριστή και ιδιαίτερη. Κουκλοθέατρο, χορός, μουσική και παντομίμα συγκοινωνούν και σε ταξιδεύουν σε ένα γλυκόπικρο μαύρο παραμύθι.
Μορφές γήινες αλλά και τερατώδεις, ξεπηδούν σε ένα σκηνικό βγαλμένο από έναν εφιάλτη για να δημιουργήσουν εικόνες, με το χορό την κίνηση και την χρήση μάσκας να πλαισιώνουν την διήγηση.
Αναπόσπαστο στοιχείο για να ζωντανέψει η παράσταση ,οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου. Προβολείς σε διάφορα σημεία του χώρου  μεταμόρφωναν το τοπίο και ενάλλασσαν τον χρόνο και τον τόπο επι σκηνής.
Οι μουσικοί κατά την διάρκεια της παράστασης, συμμετέχουν ως ηθοποιοί , με γκροτέσκο και κωμικό ύφος δίνοντας μια σπιρτάδα για να απαλύνουν το κατά τα άλλα σκοτεινό τόνο της παράστασης. Το παίξιμο μας θυμίζει βωβό κινηματογράφο,παντομίμα αλλά και  commedia de l’arte έως και πειραγμένο ιαπωνικό θέατρο . Το βάψιμο τους θυμίζει corpspaint, τονίζοντας το black metal στοιχείο που είναι χαρακτηριστικό των θεαμάτων και της μουσικής των Dirty Granny Tales. Εναλλάσσοντας τα διάφορα όργανα που ακούγονται, ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους και μας συντροφεύουν με ένα υπέροχο μουσικό χαλί, που πότε σε συγκινεί και πότε σε τρομάζει αλλά πάντα σε κρατάει εκεί καρφωμένο να παρακολουθείς. Σαν κωμικοί και γκαφατζήδες ειρωνεύονται χοροπηδούν και μεταμφιέζονται σε καρικατούρες, όπου με ένα μόνο έξυπνο αντικείμενο που λειτουργεί ως σύμβολο και που με το πέρας της χρήσης του κάνει τους μουσικούς να ξαναγυρνούν στον πρωταρχικό τους ρόλο .
Η Εριφύλη Δαφέρμου με την συμβολή της στον σχεδιασμό των αφηγηματικών κινησιολογιών  δίνει πνοή σε κούκλες αλλά και κίνηση ζώων και περίεργων πλασμάτων στους χορευτές.
Μέσα από τον τίτλο rejection , τονίζεται η μοναξιά που βιώνει ένας άνθρωπος, πόσο μάλλον ένας αποκρουστικός και κοινωνικά αποκλεισμένος ενήλικας σε σώμα παιδιού ,υπό την ατμόσφαιρα μιας μικρής επαρχιακής πόλης. Παραμύθι με ήρωα έναν ενήλικα πλέον ,ο οποίος ως παιδί ήταν κλεισμένος στην σοφίτα ενός μικρού σπιτιού και βρισκόταν υπό την επίβλεψη και το άγρυπνο βλέμμα μιας μητέρας-καταπιεστή. Η εξιδανίκευση της, προκειμένου να “επιβιώσει” και να αντέξει την κακοποίηση,δημιούργησε μία εξωπραγματικά “αγγελική” εικόνα και ο δεσμός με εκείνη κατάφερε να του ελέγχει όλη του τη ζωή, ακόμα και όταν εκείνη είχε πεθάνει.
Ο κεντρικό ήρωας της ιστορίας είναι επηρεασμένος από τη προσωπικότητα του Εd Gein, κατά συρροή δολοφόνου η οποία έχει δώσει το ερέθισμα για την δημιουργία διάφορων δολοφονικών χαρακτήρων στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, όπως και του Norman Bates στο Psycho του Robert Bloch, που μετέφερε στην οθόνη ο Alfred Hitchcock και ο Leatherface στην ταινία The Texas Chainsaw Massacre του Tobe Hooper.
Τέλος,ο κόσμος των νεκρών και του καθαρτηρίου μοιάζει να είναι σαν ένας κόσμος βγαλμένος από τις απεικονίσεις του Tim Burtοn και του Ιερώνυμου Μπος.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   Zωή Μαμμή